Brownsberg

Lieve vrienden en familie,

Dit weekend zijn we naar Brownsberg geweest. Met wij bedoel ik, m'n ouders, Janine, Laura, Chantal, Agnes en haar vriend Rogier en ik, dan weten jullie dat ook;). We werden om half 8 met een busje opgehaald bij ons huis. Er waren nog 4 anderen bij. De busreis alleen al was een heel avontuur. Er zat geen airco in het busje, dus toen we op de bauxietweg arriveerden hielden de chauffeur en de kok hun raampje open. En je raad het al, iedereen was knalrood/bruin van het stof binnen een mum van tijd. Na een weg vol hobbels en kuilen stopten we bij een supermarkt, met daarachter toiletten met wasbakken. Hier hebben we ons even gewassen, zover dat kon..
We dachten nu het ergste van de reis wel te hebben gehad, wat helaas niet het geval was.. We reden nu het echte binnenland in.. Wat betekend super smalle paadjes met…. de afgrond op zo’n 10 cm afstand. Het leuke van alles was dat ook deze paadjes vol hobbels en kuilen zat wat er toe leid dat je ook nog eens boven die afgrond komt hangen, en ieder moment denkt oké daar gaan we, dit was het dan.. Gelukkig kwamen toch nog veilig boven aan na 1 keer even in zijn achteruit te moeten anders stortten we echt naar beneden. Maar goed toen we aankwamen was dat het wel echt waard, de rit was eigenlijk ook heel mooi alleen had ik geen tijd om daar op te letten..

We aten even een broodje en toen ging de tocht naar de Irene falls beginnen. Het was een tocht van ongeveer 1 uur naar beneden. Heb onderweg nog aan een liaan geslingerd jaja.. wie had dat ooit gedacht dat ik als Jane door de jungle zou zwieren. We kwamen wel wat mensen tegen die op de terug weg waren die er helemaal door heen zaten, dus vroeg me af wat te wachten stond… Maar toen we eenmaal bij de waterval aankwam was ik dat allemaal vergeten. Het zag er zo mooi uit. Onder de waterval hebben we ons pas echt goed kunnen schoonmaken. Het water was heerlijk, koud maar dat was net wat we nodig hadden.

Na weer heerlijk schoon te zijn, begonnen we aan de terugtocht. Het eerste stukje was wel even zwaar omdat het een soort trap was alleen dan met hele hoge treden. Na dat stukje vond ik het goed te doen en het viel me allemaal reuze mee. Toen we weer aangekomen waren voelde ik me eigenlijk heerlijk. Eindelijk weer wat beweging gehad hier, dat gebuerd zelden, behalve dan salsales.

Toen iedereen weer was gearriveerd, leidde de gids ons naar een waanzinnig mooi uitzicht. De berg keek uit op het stuwmeer. Echt heel mooi was dat!
Na een heerlijke beliner bol zonder vulling te hebben gegeten (mij gunde ze blijkbaar geen vulling) zijn we weer in het busje gestapt richting ston eiland (of Stone island).. Dan denk je die heen weg is eng omdat je soms echt stijl de berg opgaat en de bus zo’n heerlijk geluid maakt omdat die het eigenlijk niet trekt, maar eigenlijk valt dat wel mee. Want naar beneden is nog veel enger. Aangezien je heel goed moet kunnen remmen wil je al die hobbels en kuilen kunnen overleven en dan ook nog eens niet in de afgrond rijden.. dat is een hele kunst, geloof me! Maar goed onze chauffeur heeft de klus geklaard.. Hoezeeeeee!!

Ston eiland is echt mooi, onze hangmatten kamp keek uit op het stuwmeer, te mooi. Jaja mensen ik heb in me hangmatje daar geslapen, voor het eerst. En het beviel super goed kan ik je vertellen. Heerlijk!
De volgende morgen hebben we ontbeten en zijn we de boot ingestapt om piranha’s te vangen. Dit was wel een succes, ik had elke keer beet maar niet goed genoeg dus elke keer kon dat rotbeest weer ontsnappen, Maar goed, gelukkig waren er mensen die er wel talentjes zijn, dus hebben we gelukkig wel kunnen lunchen! Onder het vissen zijn we nog aangemeerd op een onbewoond eiland. Hebben jullie het liedje al in je hoofd? Haha, wij wel meteen! En Heel de boottocht verder ook.
Na de lunch met kip, rijst en kool, en natuurlijk onze piranha’s zijn we weer in het busje gestapt richting huis.

Nou lieve mensjes, dit was het wel zo’n beetje..

Heel veel liefs!
Lenneke